Część Pierwsza

     Fale obijają się o moje nogi przynosząc ze sobą przyjemny chłód. Po jakimś czasie wychodzę z wody. Do moich mokrych nóg uczepia się natychmiast piach. Niezbyt przyjemne uczucie, ale po tych wszystkich latach mieszkania tutaj można się przyzwyczaić. 

     Siadam na piasku, jest on jeszcze ciepły od słońca, które właśnie zachodzi. Wpatruję się w wodę i rozmyślam nad nachodzącymi dniami. Już za pięć dni będę kolejne dożynki. W tym dniu każdy z dwunastu dystryktów straci po dwóch młodych mieszkańców. 

        - Hej, Aria – z głębokiego zamyślenia wyrywa mnie głos Nathana. 

     Właśnie, dlatego lubię siedzieć na plaży. Mogę tutaj spokojnie rozmyślać i mieć pewność, że żadna z nieproszonych osób mi nie przeszkodzi. Do tych osób oczywiście nie zalicza się Nathan Norton, mój najlepszy przyjaciel. 

        - Cześć – odpowiadam cicho i spoglądam na niego. Chłopak zasiadł już koło mnie i wpatruje się w wodę. 

     Nathan to ideał mieszkańca Czwórki. Jest dobrze zbudowanym chłopakiem o ciemnych blond włosach i niebieskich oczach. Swoim wzrostem przewyższa praktycznie każdego, a na dodatek jest jednym z najprzystojniejszych chłopaków, którzy mają szesnaście lat w naszym dystrykcie. Każda dziewczyna wzdycha na jego widok, oprócz mnie. Po prostu przyzwyczaiłam się, że jest zabójczo piękny. 

     Na początku naszej znajomości często zastanawiałam się, czy jest jakaś szansa, abyśmy byli ze sobą, ale odganiałam te myśli obawiając się, że nasza przyjaźń legie w gruzach. 

        - Nathan… - zaczynam powoli mówić i od razu zaschło mi w ustach. Po pewnym czasie milczenia podejmuję kolejną próbę mówienia – Jesteś jedną z najważniejszych osób w moim życiu i nie chcę cię stracić.  

        - Ty także jesteś dla mnie ważna – powiedział chłopak swoim normalnym tonem. 

        - Jeśli tak to obiecaj mi, że nie zgłosisz się na dożynkach – mówię i spoglądam na niego czekając na reakcję. 

       - Aria, jeśli przestaniesz się o mnie martwić to powiem wszystko.  Jednak ty też musisz, żeby nie było, że ja przysięgnę, że się nie zgłoszę, a ty nie. Jesteś przebiegła, wiem to. Mogłabyś się wtedy zgłosić i zwyciężyć. Wtedy byłaby Aria i Nathan, a nie Nathan i Aria jak teraz – powiedział chłopak z uśmiechem od ucha do ucha. 

     Uśmiechnęłam się do niego. On zawsze sprawiał, że na mojej twarzy widniał uśmiech. 

        - Całkiem mądry plan. Długo nad nim myślałeś? Sam chciałeś go wypróbować? – pytam się jednocześnie śmiejąc się. 

        - Mój cudowny mózg nie potrzebował dłużej niż kilku sekund, żeby to wymyśleć. W odróżnieniu od twojego. 

     W odpowiedzi pokazuję chłopakowi język. 

     Chłopak chrząka zwracając na siebie uwagę i mówi: 

        - Przysięgam, że nie zgłoszę się na dożynkach dopóki nasza przyjaźń trwa. Teraz ty, maleńka. 

        - Obiecuję, że nie zgłoszę się do udziału w igrzyskach. 

     Siedzimy przez dłuższą chwilę i wsłuchujemy się w fale. 

       - Muszę już iść do domu – mówię. Wstaję z piasku i otrzepuję się z niego.  

       - Do zobaczenia jutro – odpowiada chłopak przyglądając się czynnością, które wykonuje. 

     Idę w kierunku domu rozmyślając nad słowami wypowiedzianymi przez Nathana. 

     Dopóki nasza przyjaźń trwa… Czy to na oznaczać, że się rozpadnie? I to jeszcze przed końcem jego udziału w dożynkach?